مسیحی و توبه

Khabar Khush خبر خوش

تعریف

توبۀ حقیقی مسیحی شامل الزام قلبی نسبت به گناه، پشیمانی از رنجاندن خدا، بازگشت از زندگی گناهکارانه به زندگی در جلال خداوند است.

خلاصه

توبۀ حقیقی یک “بازنگری” ساده در مورد رابطۀ بین فرد با گناه و خدا نیست. توبه ابتدا باید در درک اینکه یک عمل، احساس، باور یا شیوه زندگی چگونه گناه‌آلود است، ریشه داشته ­باشد. سپس باید از این اندوه که چقدر گناه از نظر خدا توهین‌آمیز و حزن‌­آور است، نه اینکه صرفاً از مجازات گناه ترسید. به عبارت دیگر، توبه باید در ارزش بالایی که برای خدا قائل هستیم ریشه داشته باشد، نه ارزشی که به خود می­‌دهیم. فقط در این صورت می‌­توان بازگشت از گناه به سمت زندگی مقدس را توبۀ واقعی نامید. توبه نکردن نوعی بت‌­پرستی است. امتناع از توبه به معنای بالاتر قرار دادن ارزش خودمان از جلال خداوند است، اما هرگاه کسی توبه می­‌کند، این عمل، موجب آمرزش گناه، برداشتن انضباط الهی و احیای او در پیوند با خدا می‌­شود.توبۀ کتاب‌­مقدسی مفهومی است که به سادگی مورد کج­‌فهمی و کاربرد اشتباه قرار می­‌گیرد و نیاز به بررسی دقیق دارد. متون متعددی در کتاب‌­مقدس به وضوح نشان می‌دهند که توبه به همراه ایمان، برای آمرزش گناهان اساسی است (لوقا ۴۷:۲۴، اعمال رسولان ۳۸:۲؛ ۱۹:۳؛ ۳۱:۵؛ ۱۸:۱۱). در اعمال رسولان ۱۹:۳ و ۲۰:۲۶، metanoeō (توبه کردن) و epistrephō (بازگشت، نگاه کنید به اعمال رسولان ۱۸:۲۶) «به عنوان اصطلاحاتی معادل در کنار هم به­‌کار می‌روند. اما در این موارد، اصطلاح نخست ممکن است بر “دور شدن از شیطان” و اصطلاح دوم بر “بازگشت به سوی خدا” تمرکز داشته ­باشند» (نگاه کنید به فرهنگ بین المللی الهیات و تفسیرهای عهدجدید، جلد ۳، ص ۲۹۲)[1]. اما دغدغۀ اصلی ما در اینجا، توبه در زندگی ایماندارانی است که تولد تازه دارند.معنای اصطلاح (معنی توبه از لحاظ واژه‌­شناسی)

اشتباه عمدۀ بسیاری از افراد این است که درک خود را از واژۀ توبه، بر مبنای ریشۀ یونانی این واژه می‌گذارند. فعل یونانی metanoeō (توبه کردن) از ترکیب حرف اضافۀ meta (با، پس از) و فعل noeō (فهمیدن، فکر کردن) تشکیل شده ­است. تعبیر بعضی‌ها این است که تنها زمانی یک مسیحی احساس نیاز به توبه دارد که دربارۀ رابطۀ خود با خدا و گناه، تغییر فکر و ذهنیت یا تجدید نظر می­‌کند. اما معنای این واژه‌ها اینگونه تعیین نمی‌شود، بلکه کاربرد و بافت آن تغییر می‌کند. تغییر فکر و ذهنیت یا نگرش یک فرد، بدون تغییر مسیر، تغییر در زندگی و عمل او هیچ ارزشی ندارد.توبۀ واقعی آغاز می‌شود، اما به هیچ وجه با الزام قلبی به گناه، پایان نمی‌یابد. توبه حقیقی با شناختی صریح و قلبی از آنچه که خدا از انجام آن متنفر است یا حداقل بی­‌اعتنا بودن نسبت به آنچه که او دوست دارد، آغاز می‌شود. بنابراین، توبه شامل آگاهی قلبی از اینکه: «این کار اشتباه است، من گناه کرده‌ام، خدا ناراحت شده است» می­‌باشد. نقطۀ مقابل شناخت، توجیه عقلانی است، تلاش خودخواهانه برای منطقی جلوه دادن ضعف اخلاقی شخص به همراه توقع کمک: «من قربانی شده‌ام، اگر می‌­دانستی من چه رنجی کشیده‌ام و با من چگونه برخورد کرده‌اند، کمی به من حق می‌دادی.»توبۀ داوود

جی. آی. پَکِر یادآوری می‌کند که توبۀ واقعی «تنها زمانی آغاز می‌شود که فرد، آنچه را که کتاب‌­مقدس خودفریبی می‌داند، کنار می‌گذارد (مقایسه کنید با یعقوب ۲۲:۱ و ۲۶، اول یوحنا ۸:۱) و مشاوران مدرن آنچه را که کتاب‌­مقدس الزام به گناه می‌نامد، انکار می‌­دانند، (مقایسه کنید با یوحنا ۸:۱۶). (نگاه کنید به جی. آی. پکر، کشف دوبارۀ تقدس، ۱۲۳تا ۱۲۴)[2]. برای توبۀ حقیقی، شخص باید آزادانه و صادقانه نزد خداوند به گناه خود اعتراف کند. نمونه این اعتراف را می‌توان در مزامیر ۳۲ دید هنگامی که داوود، تجربۀ خود را پس از زنا با بَتشِبَع بیان می‌کند. وقتی که داوود سرانجام به الزام قلبی‌­اش پاسخ می‌دهد، منجر می­‌شود با زبان خود اعتراف کند: «خوشا به حال آن که عصیانش آمرزیده شد، و گناهش پوشانیده­ گردید. خوشا به حال آن که خداوند خطایی به­ حسابش نگذارد و در روحش فریبی نباشد …. آنگاه به گناهان خود نزد تو اعتراف کردم و جرمم را پنهان نداشتم. گفتم: “عصیان خود را نزد خداوند اعتراف خواهم کرد”؛ و تو جرم گناهم را عفو کردی.» (مزامیر ۱:۳۲-۲، ۵).داوود از سه واژه برای اعتراف خود استفاده می‌کند (۵:۳۲). او به گناه خود «اذعان» می‌کند، خطاهایش را «پنهان» نمی‌سازد و در «اعتراف» به شرارتش مصمم است. داوود هیچ گناهی را جا نمی‌اندازد و در توبۀ او هیچ گونه بی­تفاوتی به اصول اخلاقی وجود ندارد، در نتیجه به­‌طور کامل بخشیده و پاک می‌شود. او بهانه‌ ­تراشی نمی‌کند، هیچ استدلالی نمی‌­آورد و هیچ چیز یا کسی را مقصر نمی‌داند.وقتی کسی توبه حقیقی می‌کند، از گناهی که مرتکب شده­ آگاهی دارد، حال ماهیت این گناه هرچه باشد، در نهایت بر علیه خداست. در مزامیر ۴:۵۱ داوود اعلام می­‌کند: «به تو، آری تنها به تو، گناه ورزیده‌­ام، و آنچه را که در نظرت بد است به عمل آورده‌­ام.» اگرچه داوود از بَتشِبَع استفادۀ جنسی، در قتل شوهر او، اوریا، مشارکت و توطئه کرده، خانوادۀ خود را بی­‌حرمت و بی‌­آبرو و به اعتماد قوم اسرائیل خیانت نمود، اما در نهایت بر علیه خدا گناه کرده ­بود. پرون[3] می‌گوید: «رو در رو با خدا، داوود هیچ چیز دیگری، هیچ کس دیگری را نمی‌­بیند، نمی‌تواند به چیز دیگری فکر کند، اما حضور خدا فراموش شده، قداست او بی­‌حرمت و محبت او تحقیر شده ­است». داوود از این حد بی‌­اعتنایی به خدا، طوری شکسته ­شد، که نسبت به دیگر جنبه‌ها و علل رفتاری­‌اش کور شده ­بود.اگرچه توبه فراتر از یک رهایی روانشناختی است، در آن یک احساس یا حس ندامت حقیقی نیز نهفته است. اگر کسی واقعاً از گناه خود آزرده نشود، توبه‌ای وجود ندارد. توبه دردناک می‌­باشد، اما درد آن شیرین است. توبه مستلزم ­­قلبِ شکسته است (مزامیر ۱۷:۵۱، اشعیا ۱۵:۵۷)، اما همیشه با امید به شفا و ترمیم و دیدگاهی جدید دربارۀ زیبایی مسیح و فیض بخشندۀ او همراه است.پس توبه فراتر از یک احساس است. احساس می‌تواند زودگذر باشد، درحالیکه توبه همواره ثمربخش است. این امر به تفاوت بین «تأسف – ندامت» و «دل‌شکستگی» اشاره می‌کند. تأسف – ندامت، پشیمانی و افسوس برای گناه است که از ترس برای خود نشئت می­‌گیرد: «وای، نه من گیر افتاده‌­ام، چه بلایی سرم خواهد آمد؟» اما از سوی دیگر دل­شکستگی، پشیمانی و افسوس به‌خاطر توهین به محبت خدا و درد ناشی از محزون کردن روح‌القدس است. به عبارت دیگر، به جای تنفر از گناه، ممکن است از ترس مجازات “توبه” کرد.توبهٔ قرنتیان

براساس کتاب­‌مقدس باید بین توبه کلامی و توبۀ نفسانی تمایز قائل شد. هیچ کجا این تفاوت آشکارتر از سخنان پولس در دوم قرنتیان ۸:۷-۱۲، مشاهده نمی‌­شود. پولس نامۀ‌ “سخت” خود را به قرنتیان نوشته ­بود. پولس «با غم بسیار و دلی دردمند و چشمانی اشکبار» این نامۀ رسمی دردناک را نگاشته ­است (دوم قرنتیان ۴:۲). پولس آشکارا، محکم و صریح دربارۀ ماهیت گناه قرنتیان و نیاز آنها به توبه سخن می‌گوید. او در این نامه از خطر انحراف قرنتیان و پایان تمام امیدها برای آینده و مشارکتشان در آن، هشدار می‌­دهد. گرچه در ابتدا از نوشتن آن نامه اظهار تأسف می‌دارد، اما در ادامه شادمانی خود را بیان می‌کند:«زیرا هرچند با نامۀ خود اندوهگینتان ساختم، از کردۀ خود پشیمان نیستم. زیرا با آنکه تا حدی پشیمان بودم – چون می‌­بینم نامه‌­ام هرچند کوتاه‌­زمانی، شما را اندوهگین ساخت – اما اکنون شادمانم، نه از آن رو که اندوهگین شدید، بلکه چون اندوهتان به توبه انجامید. زیرا اندوه شما برای خدا بود، تا هیچ زیانی از ما به شما نرسد. چون اندوهی که برای خدا باشد، موجب توبه می‌­شود، که به نجات می‌­انجامد و پشیمانی ندارد. اما اندوهی که برای دنیاست، مرگ ببار می‌­آورد. ببینید اندوهی که برای خدا بود چه ثمراتی در شما پدید آورده است: چه شور و شوقی، چه اشتیاقی به اثبات بی­گناهیتان، چه نارضایی و احساس خطری، چه دلتنگی، غیرت و مجازاتی. شما از هر حیث ثابت کردید که در آن قضیه بی‌­تقصیر بوده‌­اید. پس نامۀ من به شما به­‌خاطر آن کسی که بدی کرده و یا آن­که به او بدی شده نبوده ­است، بلکه بدین منظور بوده که در حضور خدا ارادت شما به ما، بر خودتان آشکار شود.» (دوم قرنتیان ۸:۷-۱۲).این نامه “غم و اندوه الهی” یا به معنای واقعی کلمه (در ترجمۀ فارسی) غم و اندوهی “برای خدا” (۹:۷، ۱۰، ۱۱) را در آنها ایجاد می­‌کرد. منظور پولس از بیان “برای خدا” این بود که از نظر خدا قابل ق...