E15 - Tarsnak Tarin Etiad Adamizad

Radium

گمان کنم علاقه ترسناک ترین اعتیاد آدمیزاد است. آدم باید یک "تو" داشته باشد که این وقتها دلتنگش باشد و برای او یا برای خودش یا برای مردمان تنهای دلتنگ فیسبوک و تلگرام بنویسد: وقت است که بنشینی و گیسو بگشایی... دارم تجربه می کنم "هیچکس را چنان که نفسگیر باشد دوست نداشتن"، به اندازه "کسی را که سهم تو نیست دوست داشتن" ترسناک است. اما همچنان به چشم من از هر دو ترسناک تر بی تردید "تو"ی کسی بودن است، محبوب کسی بودن که نمیخواهی در جهان ساکت آرام او، نعره های بی دلیل یک ابر پاییزی باشی. یا نمیتوانی به دنیای یک سر بارانیت دعوتش کنی. یا اصلا حوصله اش را نداری به این فکر کنی که یک نفر یک جای جهان منتظر صبح بخیر تو باشد در پس این شبهای دیجور. این روزها در معرض مهیب ترین توفانهای عمرم آرامم، و هرروز صبح با لبخندی مهربان به کرگدن درون آینه یادآوری می کنم کور و کر و لال بماند، تا روز موعود که کسی از راه برسد با لبخندی که هرگز پیش تر ندیده ام. حتا اگر چنان که شاملو فرموده، آن روز نباشم......