خواهران سرنوشت‎‎

آذر بانو

خواهران سرنوشت سه تن بودند. خواهر اول قصه‌ی آدم‌ها را می‌نوشت. این‌که هر کسی کجا به دنیا می‌آید و تا آخر عمرش چند بار لبخند می‌زند، چند بار عاشق می‌شود و قرار است چند بار تا رسیدن به نهایت دنیا بین امیدواری و ناامیدی غوطه‌ور شود. خواهر دوم رشته‌های عمر را در دوک نخ‌ریسی‌اش تاب می‌داد و هر بار با لبخند فوت می‌کرد میان تارها تا آدم‌ها یادشان نرود شفاف بمانند و قلب‌شان را روشن و گرم نگه دارند. خواهر سوم تاروپودها را به‌هم می‌بافت و به آرامی گره‌شان می‌زد. گاهی برای آدم‌هایی که قرار بود بیش‌تر از بقیه غصه‌ها را روی دوش‌شان بگذارند، اشک می‌ریخت اما می‌دانست سهم امید برای آن‌ها محفوظ است. هر وقت بخواهند می‌توانند رو به آبی‌ترین نقطه آسمان بایستند و کمی نور بگیرند برای کم کردن آن بار سنگین.

خواهران سرنوشت گاهی می‌ایستند رو به دنیا و آدم‌ها را تماشا می‌کنند. آدم‌ها مثل نقطه‌های خاکستری محوی به چشم می‌آیند اما نور و تاریکی‌شان از آن فاصله هم پیداست.