فریاب خرد «۹» یوغ/یوش/جوش

فرهنگ اصیل ایران / The original culture of Iran

دوستان . . . جوانمردی، افشانندگی شادی و جان از درک مهر در خود است. اصل ستم، ستاندن و چاپیدن همه چیز بر پایه‌ی احساس کردن ناچیزی و بیچارگی و نابودی در خود است. به بنیاد فرهنگ ایران، می‌توان با شناخت ریشه‌ای واژه‌ی جوش/جوشیدن پی برد. از انبازی مهر، فوران کردن است. انسان پیش نیاکان ما، یی‌ما بوده است. کاریز=قنات=جوشان ، کاریز نی است که از آن می‌ریزد، پخش می‌کند. آذر=زرافشان=زن آموزگار ، یا به پستان، فشه‌تانه می‌گفتند. همان سیمرغ است که پستانش خرّم باشد. واژه‌ی نر، در اصل به نر و ماده باهم، جفت آفریننده در یک بن می‌گفتند. یکی از نام‌های درخت یا خوشه‌ی همه تخمه، هوآپه، خوآپه (واژه‌ی خوب امروز ما شده) بوده است. فلسفه‌ای که بر پایه‌ی آن، اتصال مستقیم همه‌ی تخمها/جانها به وسیله کاریز به بن هستی را بدون نیاز به واسطه نشان می‌دهد. یکی از نام‌های سیمرغ همین فرهنگ بوده که به کاریز هم می‌گفتند. آبتین=آب زهدان ، فریدون شیر از پستان گاو ماده‌ای که به رنگارنگی پرهای طاووس نر است، می‌نوشد