فریاب خرد «۷» ساتگین/جام باده

فرهنگ اصیل ایران / The original culture of Iran

دوستان . . . چگونه فلسفه‌ی آیین مهر در فرهنگ ایران پیدا شده و رشد کرده و هزاره‌ها در اندیشه ایرانی ریشه دوانده است؟ همه‌ی مردم شیر از پستان خدای مهر، از جام‌باده، جام‌دمنی، جام‌جم، دوستگان، ساتگین، قدح(گده/ژد) می‌نوشند. آیین مهر، جدا و غیر از آیین میترائیسم است! ساتگین=سات(پیوند و دوستی) + گین(زهدان،پستان،جام،شیشه) ، باد و باده یک واژه‌اند، که مانای اشغ و مهر داشته‌اند. مهستی=ماه‌ستی=زنخدای ماه ، که اصل پیوند و مهر و دوستی است. واژه‌ی مجستی یا مئیستت در غرب هم، ریشه ایرانی دارند. در بندهش، ابر که پریکا یا شاه پریان باشد، جام باده است. واژه‌ی دل=دیل(دی‌آل)=ارد=ارتا=زنخدا خرّم که سرچشمه‌ی مهر شمرده می‌شد و بدلیل مرکز پمپاژ خون و گرمی بودن، به آن باد‌آهنج یا زره دای نیز می‌گفتند. نوشیدن از جام باده برابر آمیخته شدن با خدا (بنی که در همه چیز هست) بود، که رابطه‌ی مستقیم انسان با اصل و گوهر هستی را نشان می‌داد. در شاهنامه سیمرغ در ابر سیاه باران‌زا پدیدار می‌شود که گویای دایه و کودک و مهر بی قید و شرط همانا خودافشانی است، یا در گرشاسپ‌نامه اسدی، گیاهان، پستان زمین یا زنخدا آرمتئی بودند. هزاره‌ها پیش در چه پدیده‌هایی، چه ایده‌هایی را نیاکان ما یافته بودند!! مولوی، که شوربختانه بسیاری بدلیل ناآگاهی از فرهنگ گوهری ایران و کوشایی در کژفهمی پی در پی.. او را عارف اسلام زده می‌انگارند!؟ می‌سراید؛ ما همچو آب در گل و ریحان روان شویم/تا خاک‌های تشنه ز ما بر دهد گیاه/بی دست و پاست خاک جگر گرم بهر آب/زین رو دوان دوان رود آن آب جوی‌ها/پستان آب می‌خلد ایرا که دایه اوست/طفل نبات را طلبد دایه جا به جا