Dood & Verderf – januari 2019: Rotting Christ, Dream Theater, August Burns Red en meer

Dood & Verderf

Buiten is grijs, koud, nat en duister. Deze editie van Dood & Verderf is minimaal even deprimerend, met werk van Vanha, Rotting Christ en A Pale Horse Named Death. Maar er zijn ook lichtpunten, zoals de eenmalige editie van de Hyrule Plaat, het gruwelijke gebeuk van Deserted Fear en Lorna Shore, en zélfs muziek van Dream Theater en Soilwork. Tel daar de voormalig zanger van Biohazard en Belgische post-blackmetalgekte bij op, en je weet wat je te wachten staat.

Vanha - Storm of Grief (Melancholia)

Het is vandaag mijn verjaardag. Hoera. 38 jaar. Dat het nog maar lang moge duren. Wat een feest. Dit leven is het waard om te leven.

Nee, natuurlijk is het geen feest! Het is misère! Een tranendal! Een eindeloze salpeterpoel voor geknars der tanden.

En dat is maar goed ook, want Jan Johansson maakt de soundtrack van deze ondermaanse depressie. Als Vanha maakt hij moederziel alleen zijn zeer deprimerende muziek, vol invloeden van Paradise Lost, Amorphis en My Dying Bride. Tragedie, tragedie, tragedie.

Heerlijk!

(zelfs de videoclip is er wat sip van geworden en toont geen enkele beweging :( )

Deserted Fear - Welcome To Reality (Drowned by Humanity)

Old! School! Death! Metal! Uit! Duits! Land! Woooeeeeehooooeeeee!

Prachtig dit. Prachtig. Half februari komt Drowned By Humanity uit, en de openingssingle Welcome To Reality is zeer, zéér plezierig. Wie dit opzet tijdens het paintballen of lasergamen, schiet net zolang door tot iedereen appelmoes is. Want alles moet dood, met dank aan Deserted Fear.

(ik snap echt niet waar deze videoclip over gaat; over varen en vaten kwijtraken en daar heel boos bij kijken en onversterkt deathmetal op het strand spelen?)

Zwaar Aanbevolen

Soul Grip - Grand (Not Ever)

Zware Metalen, hét online magazine over metal vol recensies en interviews, tipt maandelijks dé nieuwe release van dit moment in Dood & Verderf. Ditmaal kiest dit prachtige, gitzwarte platform voor het Belgische Soul Grip, dat voor de langspeler Not Ever een keurige 8 ontving. Cor Vos, beter bekend als Corpus Corrie, werd tijdens het recenseren vooral tamelijk wild van Grand, volgens hem het meest succesvolle nummer op het album vanwege het hoge melancholische gehalte.

“De smaak van wanhoop ligt al bij de eerste tien seconden op de tong en doet een druppel kwel veranderen in een ware waterval van gruwel. Het nummer klinkt bij de eerste luisterbeurt nog wat chaotisch, maar na meerdere luisterbeurten ontdek ik de verschillende lagen en daarmee de logica die erachter schuilt. Woorden als ‘gadverdamme’, ‘hè?’, ‘gekkenhuis’, ‘kippenvel’, ‘nice’ en ‘wat de neuk’ spoken door mijn hoofd tijdens elke luisterbeurt. Als een album dat met mij kan doen, dan gebeurt er iets goeds.”

De hele recensie vind je op www.zwaremetalen.com

(en zoals altijd bij (post)blackmetal snap ik weer helemaal niks van de videoclip die erbij hoort)

Dream Theater - Fall Into The Light (Distance Over Time)

Ja, lach maar. Ik draai gewoon Dream Theater. En met trots he! Ik vond Dream Theater vroeger al bijna niks, omdat ik ze niet metal genoeg vond. ‘Harder’, dacht ik de hele tijd, ‘make it fucking louder!’. Nu ik 20 jaar ouder ben en de 2e single hoor van Distance Over Time, die half februari uitkomt, denk ik: verdikkeme, da’s eigenlijk best prima te doen, progmetal. Maar wat ik vooral denk: mijn hemel, wat maken die gasten goede nummers. Dat ref