Zendane Feragh - Shajarian & Mousavi

خصوصی - Khosousi

زندان فراق

اجرای خصوصی در شوشتری

آواز: محمدرضا #شجریان

نی: محمد #موسوی

یک شب آخر دامن آه سحر خواهم گرفت

داد خود را زان مه بیدادگر خواهم گرفت

چشم گریان را به توفان بلا خواهم سپرد

نوک مژگان را به خون آب جگر خواهم گرفت

نعره‌ها خواهم زد و در بحر و بر خواهم فتاد

شعله‌ها خواهم شد و در خشک و تر خواهم گرفت

یا به زندان فراقش بی نشان خواهم شدن

یا گریبان وصالش بی خبر خواهم گرفت

انتقامم را ز زلفش مو به مو خواهم کشید

آرزویم را ز لعلش سر به سر خواهم گرفت

یا بهارِ عمر من رو بر خزان خواهد نهاد

یا نهالِ قامت او را به بر خواهم گرفت

یا به پایش نقد جان بی‌گفتگو خواهم فشاند

یا ز دستش آستین بر چشم تر خواهم گرفت

با سر و پای مرا در خاک و خون خواهد کشید

یا به رو دوش ورا در سیم و زر خواهم گرفت

باز اگر بر منظرش روزی نظر خواهم فکند

کام چندین ساله را از یک نظر خواهم گرفت

گر نخواهد دادِ من امروز داد آن شاه حسن

دامنش فردا به نزد دادگر خواهم گرفت

*******

نصیب کس مبو درد دل مو

که بسیاره غم بی‌حاصل مو

کسی بو از غم و دردم خبردار

که دارد مشکلی چون مشکل مو

*******

زدل مهر تو ای مه رفتنی نی

غم عشقت بهر کس گفتنی نی

ولیکن شعله مهر و محبت

میان مردمان بنهفتنی نی

*******

ته که خورشید اوج دلربایی

چنین بیرحم و سنگین دل چرایی

به اول آنهمه مهر و محبت

به آخر راه و رسم بی وفایی

*******

عزیزان از غم و درد جدایی

به چشمانم نمانده روشنائی

بدرد غربت و هجرم گرفتار

نه یار و همدمی نه آشنائی

*******

چه خوش بی‌مهربانی هر دو سر بی

که یکسر مهربانی دردسر بی

اگر مجنون دل شوریده‌ای داشت

دل لیلی از آن شوریده تر بی

*******

غم عشقت ز گنج رایگان به

وصال تو ز عمر جاودان به

کفی از خاک کویت در حقیقت

خدا دونه که از ملک جهان به

*******

الهی آتش عشقم به جان زن

شرر زان شعله ام بر استخوان زن

چو شمعم بر فروز از آتش عشق

بر آن آتش دلم پروانه سان زن

*******

بیا تا دست ازین عالم بداریم

بیا تا پای دل از گل برآریم

بیا تا بردباری پیشه سازیم

بیا تا تخم نیکوئی بکاریم

*******

دلا از دست تنهایی بجانم

ز آه و نالهٔ خود در فغانم

شبان تار از درد جدایی

کند فریاد مغز استخوانم

*******

بیا ساقی این نکته بشنو ز نی

که یک جرعه می به ز دیهیم کی

دم از سیر این دیر دیرینه زن

صلایی به شاهان پیشینه زن

بیا ساقی آن می که جان پرورد

دل خسته را همچو جان در خور است

بده کز جهان خیمه بیرون زنم

سرا پـرده بالای گردون زنم

بیا ساقی آن می که حال آورد

کرامت فزاید کمال آورد

بیا ساقی آن جام صافی صفت

که بر دل گشاید در معرفت

بده تا صفای درون آردم

دمی از کدورت برون آردم

*******

در دل و جان خانه کردی عاقبت

هر دو را دیوانه کردی عاقبت

آمدی کاتش در این عالم زنی

وانگشتی تا نکردی عاقبت

ای ز عشقت عالمی ویران شده

قصد این ویرانه کردی عاقبت

من تو را مشغول می‌کردم دلا

یاد آن افسانه کردی عاقبت

ای دل مجنون و از مجنون بتر

مردی و مردانه کردی عاقبت

عشق را بی‌خویش بردی در حرم

عقل را بیگانه کردی عاقبت

دانه‌ای بیچاره بودم زیر خاک

دانه را دردانه کردی عاقبت

دانه را باغی و بستان ساختی

خاک را کاشانه کردی عاقبت

شمع عالم بود عقل چاره گر

شمع را پروانه کردی عاقبت

جان جانداران سرکش را به علم

عاشق جانانه کردی عاقبت

شمس تبریزی که مر هر ذره را

روشن و فرزانه کردی عاقبت