1272 کمدی الهی جلد2برزخ 5/5✍️دانته آلیگیری

هزارداستان Hazardastan

چون عنوان تراژدی برای آثار برجسته و شيوه‌ی متعالی آثار کهن به کار گرفته می شد دانته به این جهت نام اثر خود را «کمدی» نهاد و بوكاچو واژه‌ی «الهی» را به آن افزود و «کمدی الهی» برای اولین بار در چاپ ونیز به سال ۱۵۵۵ بر جلد ان کتاب ظاهر شد.

کمدی الهی، متشکل از سه بخش دوزخ، برزخ و بهشت است و هر بخش سی و سه چکامه دارد که به انضمام مقدمه در مجموع مشتمل بر صد چکامه می شود. دانته برای این اثر از قافیه پردازی جدیدی که به «قافيه سوم» مشهور گردید، سود جست. هر چکامه به بندهای «سه بیتی» تقسیم می شود که بیت اول و سوم، هم قافیه اند و بیت میانی با بیت اول و سوم بند بعدی دارای قافیه است. مبنای وزن هر بیت، یازده هجایی است. مجموع ابیات کمدی الهی به ۱۲۲۳۳ بیت می رسد. زبان این اثر، گویش ایالت توسکاناست و دانته بیشترین تأثیر را در تثبیت آن به عنوان گویش برتر زبان ایتالیایی و مبنای زبان ایتالیایی جدید داشته است.

داستان کمدی الهی، سفری است که به تصور دانته در سی و پنج سالگی قلمرو مردگان روی می دهد. این سفر که در ماه آوریل سال ۱۳۰۰ شروع می شود، از شب پنج‌شنبه‌ی مقدس تا نیمه شب پنج‌شنبه‌ی عید پاک(هشتم تا پانزدهم آوریل) به طول می انجامد.

کتاب صوتی کمدی الهی: برزخ به روایت سفر خیالی دانته آلیگیری به برزخ می‌پردازد. کمدی الهی، بزرگترین شاهکار ادبیات ایتالیا و بزرگترین محصول ادبی و فکری قرون وسطاست. یکی از بزرگ‌ترین آثار ادبی تاریخ جهان به شمار آمده است و محصول دوران بیست ساله غربت و دربدری دانته است.

آن‌چه به کتاب کمدی الهی: برزخ (The divine comedy: Inferno) ارزش ادبی می‌بخشد، پندارگَری و تخیل شگفت‌انگیز نویسنده در انگاشتن عالم پس از مرگ است.

دانته آلیگیری (Dante Alighieri) در مجموعه کتاب کمدی الهی از مراحل مختلف دوزخ، برزخ و بهشت می‌گذرد و در این مراحل با شخصیت‌های مختلف تاریخی برخورد می‌کند، تا عاقبت در آخرین مرحله بهشت به دیدار خدا می‌رسد.

در سفر دانته به دنیای پس از مرگ، دو راهنما او را همراهی می‌کنند؛ در دوزخ و برزخ راهنمای او «ویرژیل»، شاعر رومی است که چند قرن پیش از دانته زندگی کرده است. در بهشت راهنمای او بئاتریس پورتیناری، زن رویاهای او بود، زنی معمولی که دانته به او عشق می‌ورزید ولی او را تنها چند بار ملاقات کرده بود و خیلی جوان از دنیا رفت.

در ارتباط با قلمرو بین بهشت و دوزخ، پیشینه‌های بصری، ادبی و پاتریستی از غنایی به مراتب کمتر برخوردار بودند. عالمان الهیات مسیحی از دیرباز ضرورت منطقی وجود مکانی بین عذاب‌های ابدی دوزخ و بهجت ابدی بهشت را بازشناخته بودند. به نظرشان غیرقابل تصور می‌آمد که روح کسی مانند بوئونکونته دامونتفلترو (برزخ، سرود پنجم)، پس از یک عمر سپری شده در گناه، فقط به برکت قطره اشکی که در واپسین لحظه حیات از دیده فشاند، خیلی ساده و آسان به ملکوت صعود کند و آمرزیدگان همنشین و محشور شود، بی‌آنکه قبلا فرآیندی مکمل را برای رسیدن به تنزه طی کرده باشد. چنین شکلی از بهجت آنی، فی‌الواقع، گناهکاران عادی را، که در لحظه مرگ رحمت الهی شامل حالشان شده بود، تا سطح قدیسان و شهدا ارتقا می‌بخشید، یعنی کسانی که روح‌شان مستقیم به ملکوت صعود می‌کرد، زیرا متناسب با کمال معنوی زیسته و جان باخته بودند.

تبعات اخلاقی و روانی آمرزش یکسان نیز به نوبه خود مانعی جدی به شمار می‌آمدند: اگر قدیسان و گناهکاران تائب بی‌تمایز به رستگاری می‌رسیدند، دیگر انگیزه‌ای وجود نمی‌داشت که بندگان را به زیستن مطابق با الزامات زندگانی مسیحی در عالم خاکی ترغیب کند. بهایی بابت یک عمر کژروی پرداخته نمی‌شد؛ یک عمر زندگی با تقوا پاداشی نداشت. عالمان الهیات، برای حل این مشکل، قلمرویی بینابینی را متصور شدند، قلمروی برای پردازش و مبادله، که آنجا ارواح عادی می‌توانند از باقیمانده گناهانشان پاک (منزه) شوند و با شکل‌گیری معنوی دوباره برای پذیرفته شدن مطلوب در بهشت آماگی بیابند. بر این قلمرو، که از نظر محیطی و مکان‌شناسی نامشخص است، برچسب برزخ زدند.

این مجموعه در ابتدا کمدی نام داشت و بعدها جیووانی بوکاچیو (نویسنده هم عصر دانته) واژه‌ی الهی را به آن افزود و نام کمدی الهی برای اولین بار در چاپ ونیز به سال ۱۵۵۵ بر جلد این کتاب ظاهر شد.

دانته آلیگیری شاعر اهل ایتالیا بود و در سیاست زادگاه خود عاملی مؤثر بود. نوشته‌های دانته در ادبیات ایتالیا و سراسر اروپا مؤثر واقع شد. دانته در دوران زندگی خود دست به انتشار کتاب‌های متعددی زد که معروف‌ترین آن‌ها «کمدی الهی»، «زندگانی نو»، «ضیافت»، «سلطنت» و «آهنگ‌ها» است.

--- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/hazardastan/message