12- هوش

در جستجوی هوش اخلاقی | In Search Of Ethical Intelligence

اگر سئوال بشود هوشمندترین انسان در تاریخ بشریت چه کسی است؟ به احتمال زیاد به یاد كساني مانند آلبرت اينشتين، استیفن هاوکینگ، نیوتن یا لئوناردو داوینچی می‌افتيم. اما مطمئناً كسي نام ویلیام جیمز سایدیس را به خاطر نمي‌آورد.

هنگامی که در تاریخ اول آوریل ۱۸۹۸ «ویلیام جیمز سایدیس» در شهر نیویورک متولد شد، آینده‌اش در همان گهواره‌اش رقم خورد.

ویلیام در يك‌سالگي سواد خواندن و نوشتن داشت، در هجده‌ماهگی کتاب و روزنامه مي‌خواند، تحصیلات ابتدایی را ظرف هفت ماه و تحصیلات دبیرستان را طي سه ماه گذراند.

او در هشت‌سالگی مي‌توانست به هشت زبان رایج دنیا صحبت کند و یکی از کارهای مشهورش اختراع زبان Vender good بود. ویلیام در سن يازده‌سالگی وارد دانشگاه هاروارد شد. در آن زمان او صاحب یکی از بالاترین آی‌کیو‌ها (ضریب هوشی) دنیا بود.

ضریب هوشی افرادی با هوش متوسط، یعنی اکثر افراد، عددی بین 90 - 109 است. اگر ضریب هوشی فردی بیش از 140 باشد، نشانه‌ي وجود نبوغ در اوست. ضریب هوشی اينشتين عددی بین 180 تا 200 و استیون هاوكینگ عددی معادل 160 بود. کارشناسان متخصص هوش، از طریق مهندسی معکوس، ضریب هوشی لئوناردو داوینچی را 180 و آيزاک نیوتون را معادل 190 تخمین زده‌اند. شاید تعجب کنید اگر بدانید که ضریب هوشی ویلیام جیمز، عددی بین 250 - 300 بوده است.

ویلیام جیمز سايديس توانست در تمام آزمون‌های هوشی‌اي که از او گرفتند، تقریباً نمره‌ی کامل را به دست بياورد. با این حساب، او از نظر آی‌کیو یا ضریب هوشی، در تاریخ بشر، فردی استثنایی بوده است.

البته شاید نتوانيم ویلیام جیمز را باهوش‌ترین فرد تاریخ بشر بنامیم، چون در زمان نوابغ گذشته، چیزی به نام تست هوش وجود نداشته است. اما از سال 1900، يعني زمانی که اولین تست‌های هوش استاندارد به وجود آمد تاكنون، بالاترین میزان ضریب هوشی رسماً به نام او ثبت شده است. او تنها کسی بود که توانست نظریه‌ي نسبیت عام اينشتین را به‌طور كامل اثبات کند.

هوش يكي از جذاب‌ترين و جالب توجه‌ترين فرآيندهاي رواني است، كه جلوه‌هاي آن در موجودات مختلف، به ميزان متفاوت ديده مي‌شود. واژه‌ي «هوش» كيفيت پديده‌اي را بيان مي‌كند كه انتزاعي و غيرقابل رؤيت است و به علت داشتن چنين ويژگي‌اي، طبيعتاً تعريفش هم قدری مشكل است.

اگرچه از آغاز تمدن تاكنون، انسان درباره‌ي ماهيت هوش و اهميت آن، بسيار تعمق كرده است، اما مطالعه‌ي علمي هوش، عملاً از اواخر قرن نوزدهم آغاز شده است.

در سال 1900 در پاريس، تعدادی از بچه‌های دوره‌ي ابتدایی در انجام تکالیف مدرسه‌شان مشکل داشتند. والدین این بچه‌ها، به روان‌شناس جوان و بااستعدادی به نام آلفرد بینه مراجعه کردند، به اين اميد كه او علت مشکل این بچه‌ها را بررسی كند و بتواند چاره و تدبیری برای این مشکل پیدا کند.

آلفرد در مدت زمان کوتاهي توانست براي اندازه‌گیری هوش این بچه‌ها تستي طراحي كند. او از طریق آن تست هوش، توانست سن ذهنی بچه‌ها را اندازه‌گیری کند. سپس این سن ذهنی را بر سن تقویمی آن ها تقسیم کرد و حاصل این تقسیم را در عدد 100 ضرب کرد و نام این حاصل ضرب را «ضریب هوشی»، یا (Intelligence Quotient)، یا به‌‌اختصار IQ گذاشت.

با این روش محاسبه، تقریباً دوسوم جمعیت جهان دارای ضریب هوشی یا آی‌کیوی بین 85 - 115 هستند و حدود 5/2 درصد از افراد دارای ضریب هوشی بالاتر از 130 و 5/2 درصد هم پائین‌تر از 70 هستند.

حالا دیگر به نظر می‌آمد که هوش هم مثل وزن کمّی و قابل اندازه‌گیری است. البته بعد‌ها تدریجاً این روش اندازه‌گیری، پیچیده‌تر شد و به عنوان یک ابزار علمی برای اندازه‌گیری هوش تحصیلی افراد هم در نظر گرفته شد.

اما در زمان آلفرد بینه تصور می شد هر انسان با ظرفیت مغزی ثابتی به دنیا می آید و توانایی او برای استدلال و حل مسائل ثابت است.

در آن زمان روانشناسان بر این باور بودند که عوامل ژنتیک در تعیین هوش افراد نقش اصلی را ایفا می کنند و عوامل محیطی و فرهنگی، از جمله آموزش و پرورش، نقش فرعی دارند.

اما امروزه همه می دانند که هوش دیگر پدیده ای نیست که صرفا از طریق ارث به ما برسد، بلکه انسان ها آمیزه ی پیچیده ای از هوش ها و استعداد های مختلف هستند که می شود آن ها را از طریق آموزش و پرورش شکوفا کرد.

ویدئویی از اجرای اسطوره ویولون به همراهی استفان گرایلی

https://www.instagram.com/p/CRgBIp7LPyB/?utm_medium=copy_link

از طریق آدرس ایمیل زیر با ما در ارتباط باشید

[e-mail]