تقسیم

آذر بانو

یکی از دوستانم داغ‌دار است | برایش پیغام گذاشتم که من را هم در غمت شریک بدان...بعد با خودم گفتم کاش این حرف نبود | کاش می‌شد آدم‌ها واقعاً در غمِ هم شریک باشند... چند روز پیش سفر بودم | یکی از همسفران پشتش در آفتاب سوخته بود | به همین دلیل نمی‌توانست زیاد ما را در پیاده‌روی‌ها همراهی کند | 5 نفر بودیم | با خود فکر می‌کردم کاش می‌شد هر کدام از ما بخشی از دردش را بگیریم تا همه به یک میزان از سفر لذت ببریم... یا مثلاً دوست عزیزم زیاد سرش درد می‌گیرد | یک وقت‌هایی از سر درد دچار حالت تهوع می‌شود | در این شرایط جداً به این موضوع فکر می‌کنم که کاش می‌شد سر دردش را با هم تقسیم کنیم... همیشه وقت‌هایی که پدرم خسته از سر کار به خانه می‌آمد همین حس را داشتم | می‌گفتم کاش بخشی از خستگی‌هایش را می‌داد به من... چند شب پیش با مادرم حرف می‌زدم | می‌گفت بعضی شب‌ها دل‌تنگ می‌شود و می‌زند زیر گریه و خوابش نمی‌برد...منم دل‌تنگش هستم | به شدت دلتنگش هستم | ولی باز با خودم می‌گویم کاش مادرم می‌توانست بخشی از دل‌تنگی‌اش را به من بدهد تا کم‌تر دل‌تنگ باشد... حالت برعکسش هم هست | آدم گاهی اوقات دلش می‌خواهد کسی دلتنگش باشد | گاه خودش دلتنگ است و طرف مقابل دلتنگ نیست | در این شرایط کاش می‌شد بخشی از دلتنگی‌مان را به او بدهیم تا دل‌تنگ باشد...مثلِ راه رفتن در پاساژ | وقت‌هایی که یک نفر بار زیاد دارد و چند کیسه را از دستش می‌گیریم | کاش می‌شد | غم‌ها و اشک‌ها و سختی‌ها و دلتنگی‌های‌مان را با هم تقسیم کنیم .... کاش... کاش می‌شد...| کاش می‌شد دوست داشتن‌مان را با آدم‌های دل‌سنگ تقسیم کنیم | کاش یک‌وقت‌هایی می‌شد بخش‌هایی از دردِ عزیزان‌مان را ما حمل کنیم | کاش می‌شد یک وقت‌هایی به جای هم گریه کنیم و به جایش یک وقت‌هایی به جای هم بخندیم | کاش می‌شد پری‌های دل‌مان را تقسیم کنیم | کاش می‌شد بغض‌ها و اشک‌های‌مان را تقسیم کنیم | کاش می‌شد مثل آدمی که یک موز ور می‌دارد ما هم یک نگرانی را ور داریم و ببریم #کیومرث مرزبان