چی شد جدا شدین؟‎‎

آذر بانو

چی شد جدا شدین؟، خیلی کنار هم خوب بودین که، تو خواستی یا اون خواست؟، عیب نداره راحت شدی، عیب نداره راحت شد، از سرش زیادی بودی، از سرت زیاد بود، به نظرم شما نباید اینطوری پیش می‌رفتین، به نظرم تقصیر تو بود، به نظرم تقصیر اون بود". فکر می‌کنم تمام کسانی که در زندگی‌شان جدایی را تجربه کرده اند شنیدن این سوالات را هم تجربه کرده‌اند .

سخت‌ترین دوران پس از تمام شدن یک رابطه، دورانی‌ست که طرفین باید به ما "آدم‌ها" پاسخ بدهند که چه شد و چه نشد؟

سختی‌اش به پاسخ دادن نیست، سختی آنجاست که طرف نمی‌داند چه باید بگوید و چگونه پاسخ بدهد، سختی‌اش یک سوال دیگر در دل است که اصلاً به شما چه مربوط؟

دو آدم بنا بر هر علتی یک جای کار تصمیم می‌گیرند که از هم جدا شوند، در جوابِ "چی شد که جدا شدین" چه باید گفت؟، چه می‌توان گفت؟ چگونه می‌شود یک زندگی را در یک جمله خلاصه کرد؟

می‌خواهیم رفاقت‌مان را ثابت کنیم؟ دلیلی ندارد برای اثباتش پشتِ سرِ طرف دیگر رابطه صحبت کنیم و او را بکوبیم، با این روش دلِ رفیق‌مان را خنک نمی‌کنیم، آدمی که جدا می‌شود همینطوری دلش سیاه است، دلش را سیاه‌تر نکنیم.

با از سرت زیادی بود و از سرش زیادی بودی و تقصیر تو بود و تقصیر او بود باری از روی دوش کسی برنمی‌داریم، بلکه چندین کیلو بار دیگر اضافه می‌کنیم.

فکر می‌کنیم این کار اسمش خیرخواهی‌ست، ولی خودمانیم، بخش زیادی از این حرف‌ها از سرِ فضولی‌ست، می‌خواهیم سر از کار زندگی هم در بیاوریم، اما چرا؟ به چه کار کسی می‌آید؟

نیازی نیست به بهانه‌ی "تجربه" کسی را نصیحت کنیم، دو آدم با دو آدم دیگر زمین تا آسمان خودشان و زندگی و رابطه‌شان تفاوت دارد... پس دیگر نصیحت کردن معنی ندارد.

درست در دورانی که آدم‌های جدا شده احتیاج دارند با خودشان و شرایط‌‌شان کنار بیایند، با سوال‌های‌ بی‌جا و از سر فضولی‌مان فقط شرایط را برای‌شان سخت می‌کنیم و نفس‌شان را می‌گیریم.

می‌خواهیم کمک کنیم؟ می‌خواهیم مثبت باشیم؟ می‌توانیم تنهای‌شان نگذاریم، می‌توانیم هوای‌شان را داشته باشیم، می‌توانیم بهشان از زندگی بگوییم، از جریان زندگی، از اینکه به هر حال زندگی جریان خودش را دارد، می‌توانیم بگوییم که این‌روزها می‌گذرد، می‌توانیم نشان دهیم که کنارشان هستیم...

خلاصه که آدم‌ها بعد از رابطه به اندازه‌ی کافی خودشان در آتش هستند، ما خودمان را آتش بیار معرکه شان نکنیم