۱۴۰۳.۰۴.۰۲ ||| تو این اپیزود، به دو شکل بوسه می‌پردازم که اولیش، خیلی تجربه می‌شه تو پیوندای انسانیمون. ولی معمولا آدما دومیش رو تجربه نمی‌کنن و کلا خبر ندارن، یه همچین بوسه‌هایی رو می‌شه، لمس کرد و گرفت.

تو این اپیزود به این موضوع می‌پردازم که تلاش انسان برای قضاوت نشدن از سوی محیط، تبدیلش می‌کنه به آدمی شبیه خودش نیست.

۱۴۰۳.۰۲.۱۰ | تو این اپیزود به این موضوع می‌پردازم که عشقِ فقط به‌خاطر تو یه توهمی بیش نیست. با یه مثال ساده یه الگوی متفاوت از عشق رو به تصور می‌کشم.

تو این اپیزود به این موضوع می‌پردازم که چطور می‌تونیم با مرور خاطرات لحظه‌هامون رو بسازیم بدون این‌که تو گذشته گیر بیفتیم.

تو این اپیزود به این موضوع می‌پردازم که چی شده، انسان داره به سمت تنهایی پیش می‌ره در حالی که ذاتا موجودی تنها نیست. تو این قسمت ریشه این موضوع رو تو ناتوانی آدما در بیان شفاف نیازاشون می‌دونم.

اگر حسود نبودیم

حال این روزای ما اوموم یه اپیزود دیگه، اما به سبک‌وسیاق متفاوت‌تر از قبل. خوش‌حالم که با همیم.

۱۴۰۲.۰۲‌.۲۸ | تو این اپیزود از باهم پادکست به توصیف ویدیویی ۹۰ ثانیه‌ای از حرکت هنرمند کشورمون در یکی از کنسرتاشون می‌پردازم که چطور من رو دو باره نشوند پای لپ‌تاپم تا بعد ۳ هفته دو باره بنویسم.

اردیبهشت ۱۴۰۲

۱۴۰۲.۰۱.۱۳ | یاد اون روزا به‌خیر که همه‌چی رو بود.

۱۴۰۲.۰۱.۰۴ | بشر و بحران معنویت.

۱۴۰۱.۱۲.۲۶ | از مردایی که زنا سر و ته یه کرباس می‌دونن یه سوال دارم. آیا خواهر و مادرت هم جز همین قماشن یا اونا رو جدا کردی؟

۱۴۰۱.۱۲.۲۱

۱۴۰۱.۱۲.۱۸

۱۴۰۱.۱۲.۱۲ | دورغگوها به بهشت نمی‌روند؛ اما کسانی که دروغ‌ها را باور به کجا می‌روند؟

۱۴۰۱.۱۲.۰۹ | چند ساعت پیش باخبر شدم که پیروز رو از دست دادیم. ظاهرا تنها بازمانده نسل یوزپلنگ ایرانی. بر اون شدم که این اپیزود رو خیلی تند و یهویی، به‌یاد این حیوان عزیزتر از جان بسازم. این اپیزودم کمی انتقادیه و اصن قرار نیست با شنیدنش حال کسی خوب شه. می‌نویسم و می‌گویم تا بماند از من به یادگار که آیندگان بدانند که چه‌ها نکردیم با طبیعت‌مان.…

۱۴۰۱.۱۲.۰۵ | خیلی وقتا ما آدما یه‌حرف رو به‌خاطر اینکه کاملا درسته، مدام تکرارش می‌کنیم بدون اینکه وضعیت طرف مقابلمون رو درک کرده باشیم. تو این اپیزود به این موضوع خیلی ساده می‌پردازم. باشد که تمرین کنیم هر حرف درستی، لزوما برای همه موثر نیست.

۱۴۰۱.۱۲.۰۱ | تو این اپیزود یه تجربه بسیار ساده براتون تعریف می‌کنیم که با یه نفر همدلی کردم. دوستان همدلی تعریفی فراتر از توجه به غم و غصۀ انسانها داره. کافیه یه خرده چشم و گوش‌مون رو تیز کنیم.

۱۴۰۱.۱۱.۲۲ | در نبود آدم، آب در دل جهان هستی تکان نخواهد خورد. اینکه انسان فکر می‌کند در نبودش، دنیا چیزی را کم دارد سخت در اشتباه است و توهمی بیش نیست. دنیا در نبودِ انسانِ امروز، به زیبایی به حیات خود ادامه خواهد؛ حال چه ما باشیم و چه نباشیم.

۱۴۰۱.۰۱۱.۱۵ | بی‌اعتمادی یه سایه‌س. اعتماد با همۀ حرارتی که تو رابطه اینجا می‌کنه؛ نبودش به‌شدت احساسات و عواطف و هیجانات رو منجمد می‌‌کنه. تو این اپیزود به‌خرده به این موضوع پرداختم و به چنتا عامل فراگیر اجتماعی و اثرگذار تو شکل‌گیری بی‌اعتمادی اشاره کردم.

۱۴۰۱.۱۱.۰۷ | گوش انسان در دارازی تکاملش به صدای بدنش کر شده است. دیگر صدای ناله‌ها و زارهای بدنش را نمی‌شنود. بخش غم‌انگیز قصۀ آدم در طول حیاتش این است که "رنجی بی‌امانی که به بدنش روا می‌دارد؛ به امری طبیعی تبدیل شده است."

۱۴۰۱.۱۰.۳۰ | تو این اپیزود درباره مردمی صحبت می‌کنم که سایه‌وار تو کوچه پست کوچه‌های این شهر راه می‌رن تا شاید تو این تاریکی، نقطه روشن پیدا کنن برای تجربۀ قدری بی‌قفسی.

۱۴۰۱.۱۰.۱۶ | گوش با لب خاموش سخن می‌گویم / پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست. بیاییم تمرین کنیم یه وقتایی با لب خاموش سخن بگیم.

۱۴۰۱.۱۰.۱۱ | خیلی‌وقتا باور عموم اینه‌‌که برای اثبات خود، بایستی بریم سراغ نزدیک‌ترین کسان‌مون. در حالی که آدمای نزدیک به‌ما، همواره پذیرا و شنوای آنچه اکنون هستیم، نیستن. گاهی پناه‌بردن به غریبه‌های آشنا، مناسب‌ترین گزینه‌ها هستن که ما اغلب کم داریم این آدما رو.

۱۴۰۱.۰۹.۲۶ | یکی از دلیلایی که به نیازامون تو طول یه رابطه پاسخ داده نمی‌شه؛ شاید بخاطر اینه‌که منتظرم دیگری خودش متوجه یه نیازی در درون‌مون بشه. در حالی که به سادگی می‌شه با بیان و به زبون آوردن نیازامون، پی ببریم که آدما کجای زندگی‌مون هستن.

۱۴۰۱.۰۹.۱۹ | تو اپیزود قراره قدری با هم بخندیم پس پیشنهاد می‌کنم حتما هندزفری گوش کنین. از تجربه‌ای حرف می‌زنم که احتمالا همه‌مون داریم یا تجربه‌ش کردیم؛ ولی جایی نبوده که درباره‌ش حرف زده شه. اینجا خیلی ساده‌س به این تجربه‌ای خاص و ناب و التیام‌بخشِ انسانی می‌پردازم تا شاید بیابیم خنده‌هایی که این روزا لای روزمره‌گی‌هامون گمش کردیم.…

۱۴۰۱.۰۹.۱۴ | آهای شادی! کجایی؟ خیلی وقته شال و کلاه کردی و رفتی! با ما قهر نباش!

۱۴۰۱.۰۹.۰۵ | صلح و آزادی دو کلمه‌ای است که این روز جدا از هم تعریف می‌شه و همین موضوع باعث شده که ملت‌ها برای لمس آزادی مدام در جنگ باشن؛ در حالی که برای تجربه و حس عمیق آزادی، بیش از جنگ بایستی طالب صلح و آشتی بود. . موسیقی درون متن، به‌نام "چه روزگار تلخی" با صدای آقای عیسی بهادر

۱۴۰۱.۰۸.۳۰ | تو این اپیزود با زبونی ساده، به مفهوم ‌طبیعی بودن، تو زندگی پرداختم و اینکه بشرِ متوهم امروزی، چطور تونسته به هر موضوع غیرطبیعی‌ای رنگ طبیعی بزنه.

۱۴۰۱.۰۸.۲۴ | قصۀ گیسوی تو

۱۴۰۱.۰۸.۲۰ | بعضی از موضوعات از بس ساده‌ هستن،آدم معمولا بی‌توجه از کنارش می‌گذره؛ درست مثِ موضوع این اپیزود که به سهم زن‌ومرد از حضورشون تو اجتماع می‌پردازه. اما من باز، مث همیشه، ساده ازش نگذشتم و به شکلی بهش پرداختم.

تو این اپیزود از سفره‌ای حرف می‌زنم که همه، به‌جا اینکه کنار‌ش نشسته باشیم، وسطش ایستادیم. سفره‌ای که هر تیکه‌ش آغشته به خون آدماییه که زمانی به‌نام میهن، رفتن زیر مشتی خاک. سفره‌ای که آغشته‌س، به خون شهید باکری و جهان‌آرا و مهسا امینی. سفره‌ای که دیگه بوی نون نمی‌ده!

این روزا، آدما برا شناخت هم، چندان به هنر توجهی ندارن. در حالی که در گذشته، همون‌طور که در اثار شعرای کشورمون مث حافظ و سعدی و فردوسی و... می‌بینیم برای هنر ارج بسیاری قائل بودن. شعرا محو هنر یک انسان می‌شدن و براش شعر می‌سوزدن و نه زیبایی چهره‌ش.

۱۴۰۱.۰۸.۰۵ | آدم گاهی فکرش رو نمی‌کنه که یه سفر تا این‌حد می‌تونه زندگیش رو تحت تاثیر قرار بده که اگه می‌دونست، زودتر پا به‌سفر می‌ذاشت. سفرم در آبان ۱۴۰۱ به اصفهان، جزء جابه‌جایی‌هایی بود که در زمان و مکان درست تجربه‌ش کردم. اونچه می‌شنوین بریده از زیست چند روزه‌م تو این شهره. . به‌یاد مهسا و سارا و برای همه زنان کشورم.…

بعضی وقتا شاهد حجمی بزرگ، از شادی تو جامعه هستم، مث عروسی که گاهی آدم باورش می‌شه که گویا هیچ اتفاقی رخ نداده. در حالی که همچنان ایران‌خانم داغ‌داره. ایران، شاید با داغ مهسا امینی کنار بیاد؛ ولی قطعا به داغ این نامردمیا و کج‌فهمیا خو نمی‌کنه.

۱۴۰۱.۰۸.۰۳ تو این اپیزود به مثلث *پول، فرزند و حرف مردم* می‌پردازم که باعث می‌شن، آدما به‌زور یه رابطه رو تحمل کنن. کار از جایی بیخ پیدا می‌کنه که ما، صورت‌مساله رو با روابط بیرون از رابطه، پاک می‌کنیم.

دنیای الان ما، متفاوت از قدیم، چندان نیازی به آدمای خوب نداره. دیگه حناشون رنگی نداره. دیگه باید کاسه‌کوزه‌شون رو جمع کنن برن بهشت زاییده تخیلات خودشون و اجازه آدمای بد تو جهنم خودشون بسوزن.

۱۴۰۱.۰۷.۲۵ تو این اپیزود خیلی کوتاه به ارتباط تنگاتنگ میان سکس و عشق پرداختم. در حالی که عشق، ارتباط چندان معناداری با سکس نداره و اگر پیوندی بین‌شون هست، بیشتر به لذت‌جویی و هیجان‌طلبی آدم ربط داره و نه عشق.

۱۴۰۱.۰۷.۲۴ حیف! صد حیف! هزاران حیف! که باز هم قراره کم‌کم یاد و خاطرات، از حافظه کم‌جونِ بشر پاک شه و باز قراره مادرِ زمین (ایران‌خانم)، همچنان با داغ فرزندانش تنها گذاشته بشه. اگه ما فراموش می‌کنیم، حافظۀ زمین خون‌های ریخته شده کف خیابونا رو از یاد نمی‌بره. هیچگاه. . باز هم به یاد مهسا و دخترکانِ بی‌گناه سرزمینم که تنها در آغوش مامان‌ایران آرام گر…

۱۴۰۱.۰۷.۲۱

۱۴۰۱.۰۷.۲۱ خاطران دوران کودکی، اگر چه تکرار نمی‌شن؛ ولی طعم مزه‌شون رو می‌تونیم، همچنان زیر دندونامون تجربه کنیم. تو این قسمت یه خاطره از دوران مدرسه خودم براتون می‌گم و می‌گذرم..

۱۴۰۱.۰۷.۱۸

.

باز هم برای مهسا و نیکا. و چقدر هوا سنگینه!

این اپیزود، برآیند همکاری من با بانوی همدل و همراه و هنرمند سرزمینم، ""غزل"" بود که لطف کرد و با هنر و صدای اصیل و توانمندش، کاری کرد که همچنان، یاد و خاطرۀ مهسا امینی زنده نگه داشته بشه. که اگر نبود قطعا این صدا، شور و حال الانش رو نداشت. . گوش کنین و اگه دوست داشتین حتما با عزیزانتون به اشتراک بذارین. . . صدای غزل رو می‌تونین، تو پادکست رادیوشبان…

من موهام نیستم!

آیا همه‌ش دروغای راست بود؟

آیندگان، بیش از ما، آتو اَزمون دارن که قضاوتمون کنن. این عکسا و تصاویر و فیلم‌ها، باقی می‌مونه و آیندگان رو از ورق‌زدن کتاب تاریخ بی‌نیاز می‌کنه. و خوبه که اون موقع نیستیم!

ما جدا از هم؛ ولی در کنار هم، خیلی خوب بلدیم دوام بیاریم و این دقیقا بزرگترین ایراد ماست. قضاوت با شما.

ما گم شدیم و لابه‌لای صفحات تاریخ‌مان مدفون. کافی است کتاب تاریخ را برگ بزنیم تا شاهد بیرون افتادن خودمان باشیم، از لای صفحات تاریخ. من و ما کم شده‌ایم و قدری هم، خالی از معنای آدم.