حسرت‎‎

آذر بانو

قبل‌تر در متنی نوشته بودم که "رویا مجانی‌ست"، هنوز هم سر حرف‌ام هستم و معتقدم رویا مجانی‌ست، اما در عینِ حال به همان میزان که رویا مجانی‌ست حسرت؛ مُفت گران است. بعد از بی‌خبری و انتظار، حسرت بدترین چیزِ دنیاست. واقعیت این است که کسانی که دوست‌شان داریم همیشه نیستند. واقعیت این است که همیشه دل و پشت‌مان گرم نیست. واقعیت این است که زمان منتظرِ ما نیست، می‌گذرد، زمان با گذر اش باد ایجاد می‌کند، بادی که گاه مثلِ طوفان است و گاه مثلِ یک نسیمِ ملایم، اگر حواس‌مان نباشد با طوفان‌اش آدم‌ها و لحظات را با خود می‌برد و اگر حواس‌مان باشد بسانِ یک نسیمِ ملایم از کنارمان رد می‌شود و به جز آب کردنِ قند در دل کارِ دیگری نمی‌کند. واقعیت این است که باید طوری رویا کنیم که انگار همیشه زنده‌ایم و باید طوری زندگی کنیم که انگار فردا می‌میریم، اینطوری دیگر هیچ‌وقت حسرت نمی‌خوریم. واقعیت این است که ما هیچ اطلاعی از هوای فردا نداریم، نمی‌دانیم آفتابی یا ابری‌ست، پس اگر امروز هوا خوب است، اگر در سرما حتی یک شعله‌ی کوچکِ گرم می‌بینیم، یک چراغ را روشن کنیم و با جان و دل به تماشایش بنشینیم، وگرنه باد با بی‌رحمیِ هر چه تمام همان شعله را هم با خود می‌برد و ما می‌مانیم با سرمایِ جان‌سوز و حسرت…